ล่าสุดเราไปเที่ยวที่เกาะลิบง จ.ตรัง มา เกาะลิบงเป็นเกาะขนาดใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลจากฝั่งนัก นั่งเรือประมาณ 20 นาทีก็ถึง คนบนเกาะส่วนใหญ่เป็นชาวประมง และเป็นมุสลิม เกาะลิบงยังคงความอุดมสมบูรณ์ของธรรมชาติเอาไว้ค่อนข้างมากเมื่อเทียบกับเกาะอื่น ๆ เพราะโชคดีที่พื้นที่เกาะส่วนใหญ่ถือเป็นความดูแลของอุทยานแห่งชาติ และอยู่ในอนุสัญญาว่าด้วยพื้นที่ชุ่มน้ำ.. อ่ะเกริ่นนำจบละเข้าเรื่อง บังที่เป็นเจ้าของโฮมสเตย์ที่เราพัก(ซึ่งเป็นผู้ใหญ่บ้านด้วย)เล่าให้ฟังว่าบังเกิด(ที่มาของคำว่าบังเกิด!) และเติบโตที่นี่ เมื่อก่อนน้ำจืดไม่ได้มีให้ใช้เยอะนักเพราะยังไม่มีการทำระบบชลประทานใด ๆ มีแค่บ่อเก็บน้ำเล็ก ๆ ไว้เก็บน้ำฝน น้ำจืดจึงเป็นสิ่งที่จำกัดของคนเกาะลิบงสมัยนั้น ถ้าหากใครเคยไปลิบงจะรู้ว่ามันจะมีบ่อน้ำจืดอยู่ในทะเลเป็นจุดท่องเที่ยวหนึ่งที่เวลาน้ำลงก็จะสามารถเดินลงไปที่บ่อได้ บังเล่าว่าสมัยก่อนในฤดูแล้งบังต้องไปอาบน้ำตรงนั้น เพราะว่าหมู่บ้านไม่มีน้ำจืดเพียงพอให้ใช้ เด็ก ๆ ต้องต่อแถวกันที่บ่อเพื่อที่จะได้ล้างหน้าล้างตา หรืออาบน้ำก่อนไปโรงเรียน บังเล่าจบก็หัวเราะหร็อยแรงตามประสาคนอารมณ์ดีของแก แล้วเล่าต่อว่าสมัยก่อนตรงที่เรานั่งอยู่(โฮมสเตย์)เป็นหาดทรายขาวละเอียดแต่โดนคลื่นกัดเซาะจนปัจจุบันเป็นดินเลน คนที่อยู่อาศัยบนเกาะก็มีไม่มากนักไม่กี่หลังคาเรือน และสัตว์ป่าก็มีอยู่มาก บังเล่าว่าเด็กๆพ่อของบังจะพาไปหาอาหารตามป่า(บนเกาะมีป่าที่มีสัตว์ป่าอยู่จริง ๆ แม้ปัจจุบันจะน้อยลงแล้ว)มีทั้งเก้ง กวาง หมูป่า (บังบอกเหลือแต่หมูป่าแล้วเพราะกินไม่ได้ หัวเราะหร็อยยอีก) เวลาน้ำลงบังจะเดินลัดไปตามชายเลนมันจะมีพืชที่กินได้(จำชื่อไม่ได้แกว่ามันอร่อย)บางทีก็ไปออกทะเลแทงปลาเผากินกันสด ๆ (แววตาบังประกายมากตอนพูดคงเป็นความทรงจำที่แกชอบมาก) สักพักบังหัวเราะเหมือนนึกเรื่องตลกออกเสร็จยิ้มแป้แล้วเล่าว่ามีอยู่วันหนึ่งบังก็ไปกับพ่อเหมือนเคยลัดเลาะไปตามหาดตามชายเลนหาอาหารอะไรไปเรื่อยตามปกติ แต่วันนั้นบังพบสิ่งของประหลาดติดอยู่ที่รากไม้ ของสิ่งนั้นมันมีสีแดงวาวสะท้อนแสงจนบังสะดุดตาเลยหยิบมันมาให้พ่อดูแล้วถามว่ามันคืออะไร แต่พ่อบังก็ไม่รู้เหมือนกัน บังได้แต่สงสัยแต่สุดท้ายก็โยนมันทิ้งไป ตอนหลังพอมีโทรทัศน์ดูบังจึงได้รู้จักของสิ่งนั้นหลังจากที่ผ่านมาหลายปี..มันคือกระป๋องโค้กที่ลอยมาจากประเทศมาเลเซียนั่นเอง บังหัวเราะลงคอแล้วหันไปลูบหัวลูกสาวที่ทำตาโตอย่างอารมณ์ดีแล้วย้ำด้วยสำเนียงถิ่นว่า หมันนน..กระป๋องโค้กนี่แหละ! บันทึกไว้ก่อนลืม ลิบงครั้งที่ 3 Continue reading